ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΤΗ ΜΑΡΤΙΝΑ ΝΑΒΡΑΤΙΛΟΒΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
Ο “Μαραθώνιος Ονείρων” στην Αγγλική του έκδοση ήταν το πρώτο δώρο μου στη Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, την ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα Σάββατα μεσημέρι στην ΕΡΤ παρακολουθούσα τα παιχνίδια της στο Roland Garros και στο Wimbledon και πραγματικά απολάμβανα κάθε λεπτό του παιχνιδιού. Δεν με συνάρπαζε μόνο ο τρόπος παιξίματός της, ούτε η τεχνική της ή το στυλ της, με συνάρπαζε κάθε πτυχή της προσωπικότητάς της μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Ακτιβίστρια, αθλήτρια, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, open gay person σε μια εποχή, που αυτό κόστιζε σε κάθε επίπεδο, μακριά από την οικογένειά της, εγκαταλείποντας τη δεκαετία το ’70 την κομμουνιστική τότε Τσεχοσλοβακία, για να κυνηγήσει το όνειρό της στην Αμερική. Η Μαρτίνα ήταν έμπνευση και πρότυπο!
Την γνώρισα για πρώτη φορά στο Ναϊρόμπι, στην Κένυα, όταν μπήκα στην ομάδα της, ως μοναδικός Έλληνας αθλητής και εκπρόσωπος της χώρας μας για την μεγάλη φιλανθρωπική ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο για τα παιδιά των παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι και για τους σκοπούς του Laureus Sport For Good Foundatuon. Μια ανάβαση, που λίγο έλειψε να της κοστίσει τη ζωή, όταν την τέταρτη ημέρα έπαθε πνευμονικό οίδημα λόγω υψομέτρου, αλλά και μια ανάβαση που με έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο, όταν κάρφωσα την Ελληνική σημαία στην κορυφή των 6.000μ. και όλοι μαζί φέραμε την Ελλάδα πρώτοι στη συγκέντρωση χρημάτων για τον συγκεκριμένο σκοπό. Και αυτό της το χρωστάω. Η Μαρτίνα ήταν η δύναμη πίσω από την προσπάθεια, ο αέρας κρατώ από τα φτερά, η αίσθηση της υπέρβασης.
Εκείνο λοιπόν το πρώτο μας βράδυ στο Ναϊρόμπι, στο ξενοδοχείο Intercontinental, τον Δεκέμβριο του 2010, της χάρισα το τελευταίο μου τότε βιβλίο, τον “Μαραθώνιο Ονείρων” μαζί με το μετάλλιό μου από τον μοναδικό μαραθώνιο, που έτρεξα ποτέ και τερμάτισα στη ζωή μου, αυτόν του 2005 και την κάλεσα να τον τρέξουμε μαζί κάποια στιγμή στο μέλλον.
” Δεν νομίζω”, μου είπε, ” για μένα κάθε απόσταση πάνω από 400μ. φαντάζει μαραθώνιος!!!”
Όταν ξανασυναντηθήκαμε λίγες μέρες μετά στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, μόλις εκείνη είχε βγει από το νοσοκομείο και εγώ έχοντας ολοκληρώσει την ανάβαση και λίγο πριν πετάξει κάθε μέλος της ομάδας μας για την πατρίδα του, μόλις με είδε μου είπε: ” Τώρα έχω κάθε λόγο να έρθω να τρέξω μαζί σου τον Μαραθώνιο στην Αθήνα.”
Στο ημερολόγιό μου μου είχε γράψει: ” Είσαι ο πιο αγαπημένος μου Έλληνας. Λατρεύω τα γένια σου”, αυτά που μεγάλωσαν απότομα στις κακουχίες της ανάβασης.
Από τότε συναντηθήκαμε πολλές φορές. Κάθε χρόνο σε κάποιο Grand Slam. Roland Garros στο Παρίσι, Wimbledon στο Λονδίνο, US OPEN στη Νέα Υόρκη, Australian Open στη Μελβούρνη. Εκεί στο βασίλειό της, που κάποτε τη θαύμαζα μέσα από τις μεταδόσεις της ΕΡΤ. Ένα όμορφο βράδυ καλοκαιριού φάγαμε και κάτω από την Ακρόπολη. Ακόμα μου χρωστάει τον Μαραθώνιο, αλλά ξέρω να περιμένω.
Κι όποιος περιμένει και πιστεύει, είναι πάντα νικητής! Και η φιλία της είναι η μεγαλύτερη νίκη και το μεγαλύτερο δώρο για μένα!
