“ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ”

Αφορμή για το σημερινό άρθρο στάθηκε αυτή η Νορβηγό-Σουηδική ταινία με θέμα τη ζωή μιας φωτογράφου πολεμικών ανταποκρίσεων. 

Σε κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια, η μοναδική Ζιλιέτ Μπινός, προσπαθώντας να εξηγήσει στην κόρη της, γιατί διακινδυνεύει τη ζωή της, την γαλήνη της οικογένειά της, όλη της την ύπαρξη για μια φωτογραφία από τον πόλεμο του Σουδάν, από κατασκήνωση προσφύγων στην Κένυα, από προετοιμασία επίθεσης αυτοκτονίας στην Καμπούλ, ή από οπουδήποτε μπορεί να φέρει τον κόσμο κοντά στην πραγματικότητα, δηλώνει, πως αυτού του είδους τα θέματα απασχολούν λιγότερο τα ΜΜΕ από το “βρακί” της Πάρις Χίλτον και αισθάνεται, πως κάτι πρέπει να κάνει γι’αυτό. 

Σκεφτείτε το.

Θέλουμε ν’αφήσουμε τα παιδιά μας να καθοδηγούνται από αυτή την υποκουλτούρα; 

Πότε καταφέραμε να αναδείξουμε σε ήρωες τα χθεσινά μας τα λερωμένα, τ’άπλυτα, τα παραπεταμένα; 

Νομίζουμε πραγματικά, ότι η σημερινή κρίση, οικονομική και όχι μόνο, παγκόσμια και όχι μόνο Ελληνική, είναι άσχετη με όλα αυτά τα σκουπίδια, που επιστρέψαμε να μεταλλάξουν τα πρότυπά μας, να μολύνουν τις συνειδήσεις μας, να εκπαιδεύσουν τα παιδιά μας; 

Πετυχημένος είναι ο ανόητος, που όμως βγάζει λεφτά.

Προβεβλημένος είναι ο γελοίος, που κάνει τα πάντα για να φαίνεται.

Ήρωας είναι ο εκμεταλλευτής κάθε κατάστασης,προκειμένου να καρπωθεί με κάθε τρόπο το αντίτιμο του ηρωισμού του.

Πρότυπο γίνεται ο οποιοσδήποτε δέχεται να κάνει το ό,τιδήποτε, ξεπουλώντας κάθε ίχνος της αξιοπρέπειάς του, γιατί απλά όπως ισχυρίζονται τα “μέσα” αυτό πουλάει, αυτό ζητάει ο κόσμος, αυτό ενδιαφέρει.

Βουλευτής γίνεται ο αναγνωρίσιμος.

Υπουργός ο πειθήνιος.

Πρωθυπουργός ο πολλά υποσχόμενος.

Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να αμείβονται, οι ικανοί να εξελίσσονται, οι σοβαροί να ακούγονται, οι αξιοπρεπείς να φαίνονται, οι τίμιοι να υπάρχουν και φυσικά τα παιδιά να μορφώνονται.

Το μυαλό που εξελίσσεις και ξυπνάς, δεν το κάνεις αύριο ό,τι θες. Την προσωπικότητα όμως που υποβαθμίζεις, πετώντας της για φαγητό μόνο σκουπίδια, αύριο την πας όπου θέλεις, την κάνεις ό,τι σε εξυπητετεί.

Και αυτό δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη. Θέλει προγραμματισμό, συνέπεια και καλούς συνεργάτες.

Σκεφτείτε το.

Η Ιταλία είχε τον Μπερλουσκόνι της.

Η Αμερική είναι έτοιμη να ψηφίσει Τράμπ και ο κόσμος να τον έχει πλανητάρχη του.

Η Λεπέν στην φιλελεύθερη Γαλλία εξελίσσεται σε πρώτη πολιτική δύναμη.

Η ακροδεξία στην Ευρώπη ανεβαίνει.

Η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα εδραιώνεται.

Ο λαός δεν βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει, αλλά για να πενθήσει για τον σταρ που χάθηκε.

Ανεχόμαστε να ξεπουλιούνται τα πάντα. Ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η παιδεία μας, η υγεία μας, η εθνική μας κυριαρχία, η περιουσία μας, ο χρόνος μας, η μόρφωσή μας, οι αξίες μας, τα οράματά μας, τα όνειρά μας. Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου, που όμως ό,τι φτιάχνουμε επάνω του είναι αυθαίρετο. Σε λίγο για κάποιους θα είναι αυθαίρετος κι ο Παρθενώνας. Ούτως ή αλλως υπενθυμίζει την ομορφιά του μέτρου, τη δύναμη της απλότητας, τη λαμπρότητα της πραγματικής ουσίας. Των ιδανικών δηλαδή που μας ανέδειξαν στο παρελθόν πρωτεργάτες του παγκόσμιου πολιτισμού.

Τί έγινε λοιπόν;

Μεταλλάχθηκε το DNA μας;

Όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Απλά πάψαμε να ακούμε το μέσα μας, γιατί δημιουργήσαμε πολύ θόρυβο έξω μας. Και ο θόρυβος είναι σαν τη λάμψη. Τυφλώνει, όταν η λαμπρότητα φωτίζει. Τη λάμψη την ακολουθεί το σκοτάδι, όταν τη λαμπρότητα την ακολουθεί το φως.

Νομίζετε ειλικρινά, πως το Ολυμπιακό φως, μια και φέτος είναι Ολυμπιακή χρονιά και πάλι από τη χώρα μας ξεκίνησε το ταξίδι του προς όλο τον κόσμο με ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει και πρεσβεύει, χρειάζεται λαμπερούς λαμπαδηδρόμους για να το κουβαλήσουν, επειδή δεν είναι από μόνο του λαμπρό;

Δεν νομίζω. Εσείς;

Χίλιες φορές Καληνύχτα λοιπόν ή χίλιες φορές Καλημέρα;

H απόφαση δική μας.

Υ.Γ. Την φωτογραφία αυτή την τράβηξα τον Δεκέμβριο του 2010 στις παραγκουπόλεις του Ναϊρόμπι, εκεί που το 80% των παιδιών γεννιούνται με aids και μεγαλώνουν χωρίς γονείς, εκεί που ως επισκέπτης υπογράφεις ειδικά χαρτιά προς τον κράτος της Κένυα, πως αναλαμβάνεις εσύ την ασφάλεια της επίσκεψής σου, εκεί που το νερό που παρέχεται είναι το ίδιο νερό στο οποίο καταλήγουν τα λήμματα της πόλης, εκεί που το σπουδαιότερο δώρο που μας ζητήθηκε από αυτά τα παιδιά ήταν η καραμέλα, που είχαμε ήδη στο στόμα μας. 

Το παιδάκι με τα πιο όμορφα μάτια στον κόσμο είναι ο Κουίνσυ. Ελπίζω να είναι καλά.