Πολιτική(οι) κατώτερη(οι) των περιστάσεων!

Η κατάσταση της χώρας μας τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια θυμίζει, σύμφωνα και με τα λεγόμενα των περισσοτέρων πολιτικών μας, που αυτή την χρονική στιγμή ζητάνε την ψήφο της εμπιστοσύνης μας, σπίτι μετά από μεγάλη σεισμική δόνηση. Τι δόνηση δηλαδή; Ισοπέδωση. Αυτά σύμφωνα με τα λόγια τους, το επαναλαμβάνω και χωρίς να θέλω ως προς αυτό να εκφράσω την προσωπική μου άποψη.

 

Η δική τους τώρα θέση, ο δικός τους ρόλος, το δικό τους μερίδιο όχι ευθύνης, αλλά αποκατάστασης, γιατί ό,τι έγινε, έγινε και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, είναι αυτό των σωστικών συνεργείων. Έναν ρόλο, που και πάλι οι ίδιοι κόπτονται να αναλάβουν, θεωρώντας πως είναι οι κατάλληλα εκπαιδευμένοι, οι έτοιμοι από καιρό, οι σωτήρες.

Μπαίνουν λοιπόν οι σωτήρες στο ρημαγμένο σπίτι και αρχίζει το μοίρασμα των αρμοδιοτήτων.

– Παρακαλώ;
– Τι είπατε;
– Μοίρασμα αρμοδιοτήτων;

 

Tι είναι πάλι αυτό; Αστεία πράγματα. Το κάθε σωστικό συνεργείο θεωρεί, πως ξέρει καλύτερα από το άλλο την δουλειά του και όχι μόνο αυτό, αλλά και ότι το άλλο δεν ξέρει την δική του. Και όχι μόνο δεν ξέρει, αλλά είναι και επικίνδυνο στην επιχείρηση διάσωσης. Η πρόθεση του ενός είναι να σε σώσει, ενώ του άλλου να σε εκμεταλλευτεί, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του πρώτου.

 

Η άποψη του δεύτερου είναι βασισμένη πάνω στην εμπειρία επιχειρήσεων που απέδωσαν και ανθρώπων που σώθηκαν, ενώ η αντίθετη θέση του τρίτου είναι τοποθετημένη πάνω σε ανθρώπους που χάθηκαν και προσπάθειες που απέτυχαν.

 

Κι εσύ παραμένεις κάτω από τα ερείπια να πιέζεσαι από το βάρος των γκρεμισμένων θεμελίων και ονείρων σου, ακούγοντας τους σωτήρες σου να τσακώνονται για το ποιος είναι ο καταλληλότερος για να σε σώσει, χωρίς όμως να κάνει κάτι άμεσα γι’αυτό, περιχαρακωμένος στην ασφάλεια του αέρα που αναπνέει και του φωτός που ακόμα βλέπει.

 

Και το ερείπιο συνεχίζει να καταρρέει μέχρι που θα σε λιώσει και θα σε αφανίσει και οι σωτήρες θα αποφανθούν, πως οι συνθήκες ήταν τελικά πάνω από τις δυνάμεις τους, η γη ήταν ήδη καμμένη, κατεστραμμένη και η προσπάθεια απέλπιδη και πως φυσικά την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει το συνεργείο εκείνο, που δεν άκουσε την γνώμη τους και δεν ακολούθησε την γραμμή τους, που πάντα είναι η λύση για τα πάντα, αν και ποτέ αυτό δεν επιβεβαιώνεται.

 

Πραγματικά κύριοι πολιτικοί αρχηγοί και πολιτικοί ακόλουθοι, αυτό είναι το μόνο που μπορείτε να προσφέρετε σε ένα σπίτι που καταρρέει, σε ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί και σε συνθήκες, που μας ξεπερνάνε όλους;

 

Ούτε και αυτή την στιγμή δεν μπορείτε να βάλετε τις όποιες ιδεολογικές διαφορές σας στην άκρη για το καλό αυτής της χώρας; Και ο όρος ‘’ιδεολογικές διαφορές’’ είναι σχήμα λόγου, αφού εσείς οι ίδιοι τον εκμηδενίσατε με τις αδιάκοπες μετακινήσεις σας από το ένα κόμμα στο άλλο, από τον ένα χώρο στον άλλο και από τον ένα ηγέτη, που μέχρι χθες ήταν η μοναδική ελπίδα για την χώρα στον άλλο, που την ίδια στιγμή ήταν η καταστροφή της.

 

Και όλα αυτά από στόματα ανθρώπων, που ίσως δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους. Από θέσεις συνδικαλιστών, που αυτά που μέχρι χθες εκβίαζαν να κερδίσουν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, σήμερα καταδικάζουν ως απίθανες παροχές, που στέρεψαν την χώρα και τα ταμεία της.

 

Από επαγγελματίες πολιτικούς, που ό,τι κάνουν το κάνουν για το καλό της πατρίδας, αν και μπήκαν φτωχοί στην πολιτική και βγαίνουν πλούσιοι, ενώ αντικειμενικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Από ‘’πιστεύω’’ πολιτκών παραγόντων, που ψήφισαν πράγματα, που ούτε καν είχαν διαβάσει.

 

Από τεράστια στομάχια διανοούμενων που παραδέχονται ότι έτρωγαν πολύ και μάλιστα πολύ περισσότερο από αυτό που έπρεπε και από πάνω ήθελαν και παρέα γι’αυτό, λες και μια τέτοια ομολογία τους απαλλάσσει από την ευθύνη ή την μεταθέτει, αν και οι ίδιοι είχαν λυσσάξει να αναλάβουν τον ρόλο του οικοδεσπότη, που θα μοιράσει τις μερίδες. Από εναλλακτικούς, που δολοφονούν την διαφορετική γνώμη και την διαφορετικότητα γενικώς για χάρη της ομοιομορφίας του μαντριού και του κοπαδιού.

 

Από πολιτικά στελέχη και μέλη κυβερνήσεων, που σε θυμούνται πάντα στο παρά πέντε και σε ξεχνάνε επιδεικτικά στο και πέντε. Από κόμματα, που όσο ήταν μικρά και αδύναμα κόπτονταν για τα κακά του μονοκομματισμού, του δικομματισμού και της αποκλειστικότητας, ενώ τώρα που μεγάλωσαν και θέριεψαν ευαγγελίζονται την δύναμη της αυτοδυναμίας, αποκηρύσσοντας την αξία της οποιαδήποτε συνεργασίας και το αντίθετο φυσικά.

 

Από μεγάλους που επί σειρά ετών βασίστηκαν στην αλαζονεία της παντοκρατορίας τους και τώρα που μίκρυναν και συρρικνώθηκαν αναγνωρίζουν την δύναμη της συνύπαρξης και της συμπόρευσης. Από ‘’σωτήρες’’, που ανέλαβαν ένα ρόλο που κανένας δεν τους ζήτησε, αλλά τελικά τους παρείχε, ακριβώς γιατί τους πίστεψε, τους εμπιστεύτηκε και τους ακολούθησε και τώρα πληρώνει το λάθος του. Όχι αυτό της λανθασμένης επιλογής, αλλά εκείνο της εμπιστοσύνης στον άνθρωπο.

 

Και αυτό, αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν πρέπει να το πάθουμε. Να χάσουμε δηλαδή την εμπιστοσύνη μας σε ανθρώπους, σε αξίες και σε ιδέες, γιατί πραγματικά υπάρχουν και σπουδαίοι άνθρωποι και αδιαπραγμάτευτες αξίες και μεγάλες ιδέες. Μόνο που δεν γυαλίζουν, αλλά λάμπουν και τις περισσότερες φορές δεν σε προκαλούν με την ψευτιά της fake αξίας τους, που απλά φωνάζει, προβάλλεται και φαίνεται, αλλά με την δύναμη της ουσίας τους και της αλήθειας τους, που όμως πρέπει να ψάξεις να βρεις, να κουραστείς να ανακαλύψεις, να ερευνήσεις, να αμφισβητήσεις, να δεχτείς, να ταυτιστείς, να πιστέψεις, να υποστηρίξεις, να ενισχύσεις, να υπερασπιστείς, να βάλεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στην επιλογή σου, αν θες να’χει πραγματική αξία, δύναμη και υπόσταση.

 

Το μήνυμα των διαφημιστικών σποτ των κομμάτων τις φετινές εκλογές είναι το λάθος μήνυμα, γιατί στηρίζεται στην αρνητικότητα, στην κριτική του αντιπάλου, στις ελλείψεις της άλλης πλευράς και στην πλάκα, που μόνο ο υπερβολικός λαϊκισμός έχει, γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει. Χάνεται η ουσία και περιφέρεται σαν λάβαρο η ‘’εντύπωση’’. Κάτι σαν τις σύγχρονες εφημερίδες, που όταν διαφημίζονται προβάλλουν την πραμάτεια τους και τα δώρα τους και ποτέ τα άρθρα τους και τον λόγο τους.

 

Τυχαίο;
Δεν νομίζω.

 

Η ευθύνη είναι μοιρασμένη ισάξια στα δύο. Και σ’αυτούς που ζητάνε την ψήφο μας και σε μας που την δίνουμε. Απλά ζητάω από τους πρώτους να αφήσουν κάθε διαφορά στην άκρη και να επενδύσουν σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν και από όλους εμάς να σκεφτούμε πολύ σοβαρά, εμπειρικά, γνωστικά, αλλά και διαισθητικά και με το χέρι στην καρδιά για το καλό μας.

 

Και το καλό του διπλανού μας σπάνια είναι το κακό το δικό μας. Σε ένα μεγάλο ναυάγιο το ποιος είναι πάνω στο μεγάλο καράβι που βουλιάζει και την σωστική λέμβο που θαλασσοδέρνεται λίγη σημασία έχει, αν δεν έρθουν εγκαίρως τα συνεργεία διάσωσης και την σκάλα που θα σου πετάξουν για να πιαστείς δεν θα την επιλέξεις εκείνη την κρίσιμη στιγμή από το χρώμα της, αλλά από την δύναμή της και την αντοχή της και συνήθως όσο περισσότερες σκάλες τόσο το καλύτερο.

 

Ας το έχουμε όλοι στο μυαλό μας.

 

Νίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας Εκπαιδευτικός Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.