“Όταν κατέκτησα το Κιλιμάντζαρο…” Διαβάστε το ημερολόγιο ενός μεγάλου αθλητή και ανθρώπου
Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια ξεκινούσα σε λίγες ώρες την μεγαλύτερη νύχτα της ζωής μου.
Πάνω από το κεφάλι μου η κορυφή του Κιλιμάντζαρο στα 6.000μ. και μέσα μου ο φόβος. Μεσάνυχτα επιχειρούσαμε 13 αθλητές απ’ όλο τον κόσμο από τους 28 που αρχικά είχαμε ξεκινήσει έξι μέρες πριν. Η αρχηγός μας, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα είχε εγκαταλείψει δύο μέρες πριν με βαρύ πνευμονικό οίδημα λόγω υψομέτρου και κάθε ένας που δήλωνε, πως δεν θα επιχειρούσε την τελική ανάβαση στην κορυφή, σήμαινε για σένα άλλο ένα βαρύ ερωτηματικό πάνω σου. Θα τα καταφέρω; Δεν θα το μάθεις ποτέ όμως, αν δεν το παλέψεις.
ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΜΑΘΑ!!!
ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ, 5.895 μέτρα .
Η υψηλότερη κορυφή της βασανισμένης Αφρικής.
Το βουνό αυτό είχε μπει από νωρίς την προηγούμενη χρονιά στη ζωή μου, όταν διάβασα, πως ηθρυλική Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, ένας από τους δύο ανθρώπους, που με έχει επηρεάσει περισσότερο στη ζωή μου, κυνηγώντας το όνειρό της με κάθε τίμημα, χωρίς να το φοβηθεί και μιλώντας για τα πάντα δυνατά, ακόμα και για αυτά, που για κάποιους δεν έπρεπε, σκόπευε να το ανέβει ως πείσμα στην διάγνωση της ασθένειάς της από καρκίνο στον μαστό και ταυτόχρονα απόδειξη, πως τίποτα δεν είναι ικανό να μπαίνει εμπόδιο στα όνειρά σου. Ούτε ίσως και το πιο μεγάλο. Γιατί τελικά σημασία έχει, πόσο μεγάλοι στεκόμαστε εμείς μπροστά στα μεγάλα.
Και ξαφνικά κάπου στα τέλη Αυγούστου διαβάζω, πως το Κιλιμάντζαρο δεν έχει σκοπό να το ανέβει μόνη της, αλλά μαζί με άλλους 13 αθλητές απ’ όλο τον κόσμο, που ακόμα δεν είχε βρει και γι’ αυτό έκανε ανοιχτή πρόσκληση προς όλους να τη συνοδεύσουν, αν φυσικά το έλεγε η καρδιά τους και αν φυσικά πληρούσαν τρεις βασικές προϋποθέσεις. Να είναι αθλητές, να έχουν σχέση σε κάποιο επίπεδο, επαγγελματικό, φιλανθρωπικό ή εθελοντικό με παιδιά και να μην έχουν ανέβει ποτέ σε βουνό μεγαλύτερο των 4.000μ.
