Νίκος Μιχαλόπουλος: «Να θέλουμε και να μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε!»

Συνέντευξη στην : Έλλη Ρουμπέν

Ο αθλητής, δάσκαλος και συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος είναι από τους ανθρώπους που καταφέρνουν να συνδυάζουν και να πετυχαίνουν όλα εκείνα με τα οποία ασχολούνται. Βραβευμένος διεθνώς αθλητής, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, δάσκαλος σε σχολεία μειονοτήτων, μας χαρίζει ένα μάθημα ζωής με το νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Εκδόσεις Άγκυρα με τον τίτλο «ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ».

Θέμα του βιβλίου είναι Η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο, ως μέλος και ο μόνος Έλληνας αθλητής, του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του Laureus Sport for Good Foundation, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.

Τι καλύτερο μήνυμα από αυτό για τις μέρες μας; Ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υπερβαίνουν τα όρια και τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν σε κάποιους άλλους, στην περίπτωση μας σε παιδιά και για να τους δώσουν την ευκαιρία ενός καλύτερου αύριο…

Σπάνια συναντάμε πια ανθρώπους σαν τον Νίκο Μιχαλόπουλο… ανθρώπους με τέτοια δύναμη ψυχής, αλλά και τέτοια διάθεση προσφοράς. Η συνέντευξη μαζί του ήταν μια εμπειρία και σας την καταθέτουμε εδώ, με την προτροπή να αναζητήσετε το βιβλίο, το προσωπικό του ημερολόγιο στο Κιλιμάντζαρο, καθώς, είτε η ανάβαση, είτε κάποια από τις ιστορίες θετικής σκέψης που παρεμβάλει σε πολύ εύστοχα σημεία του βιβλίου, θα σας αγγίξει σίγουρα και θα μιλήσει κάπου μέσα σας… στα πιο βαθιά οράματά σας…

Τι σε οδήγησε να πάρεις την απόφαση να συμμετέχεις στην ανάβαση του Κιλιμάντζαρο για το φιλανθρωπικό ίδρυμα Laureus Sport for Good Foundation;

Το Κιλιμάντζαρο θεωρώ, πως στην ζωή μου ήρθε με ένα τρόπο καρμικό. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα, πως σχεδιάστηκε για μένα. Περιελάμβανε τρία στοιχεία, που αντικατοπτρίζουν την ίδια μου την ζωή. Τον αθλητισμό, τα παιδιά και έναν άνθρωπο-πρότυπο για μένα οδηγό και συνοδοιπόρο. Δεν θα μπορούσα να είχα φτάσει μέχρι εκεί, αν δεν ήμουν αθλητής, πιθανότατα δεν θα με είχε αγγίξει ο σκοπός τόσο βαθιά, αν δεν είχε να κάνει με μη προνομιούχα παιδιά, τηρουμένων των αναλογιών, σαν τους μαθητές μου, αφού τα τελευταία χρόνια διδάσκω σε σχολεία κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων και φυσικά αν η πρόσκληση δεν είχε γίνει από μια αθλήτρια, που χωρίς να το ξέρει άνοιξε δρόμους για μένα, την θρυλική Μαρτίνα Ναβρατίλοβα.

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη, το πρώτο συναίσθημα στο άκουσμα αυτής της πρωτοβουλίας;

Δέος και φόβος. Το μικρόβιο είχε μπει μέσα μου από την πρώτη στιγμή και το ήξερα, αν και αρχικά έκανα, πως δεν καταλάβαινα. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να μην μπορώ να κάνω πίσω στις προκλήσεις. Ήμουνα σχεδόν τρομοκρατημένος, αλλά προσπαθούσα να μην το παραδεχτώ. Σχεδόν όπως συμβαίνει πριν από έναν μεγάλο αγώνα. Η όλη επιχείρηση εξάλλου, αν και αθλητική, ήταν πολύ πέρα από τα δεδομένα μου. Δεν θα έλεγα, πως είμαι ο αντιπροσωπευτικός τύπος του camping ή αυτού του είδους της σωματικής καταπόνησης. Σχεδόν παράλληλα μαζί με αυτή την σκέψη ήρθε και η συγκίνηση, που μου γεννούσε το γεγονός της αντιμετώπισης, της χρήσης, αν θέλετε, του αθλητισμού ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές. Αθλητισμός σημαίνει χαρά. Ο αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους με έναν τρόπο που κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει. Επιτυγχάνει σε επίπεδα, που ακόμα και οι κυβερνήσεις των κρατών αποτυγχάνουν. Δεν γνωρίζει όρια. Όρια προσωπικά, φυλετικά, κοινωνικά. Δεν γνωρίζει διαφορές. Διαφορές γλώσσας, θρησκείας, πολιτικής, σεξουαλικού προσανατολισμού. Η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο πρόβαλε ως μια τέτοια απόδειξη. Αθλητές από όλο τον κόσμο θα ενώναμε τις δυνάμεις μας, θα προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας για να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο να προσέξει την προσπάθειά μας, να πιστέψει τον σκοπό μας και να προσφέρει, ώστε ένα παράθυρο ελπίδας να ανοίξει για παιδιά, που μεγάλωναν χωρίς οικογένειες στις πιο άγριες παραγγουπόλεις του κόσμου στο Ναϊρόμπι και σε ποσοστό 80% γεννημένα με Aids, παιδιά χωρίς προοπτική και αύριο.

Είχες μια ιδιαίτερη εμπειρία στο Ναϊρόμπι με τα παιδιά στις φτωχογειτονιές… μίλα μας για τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών εκεί και πώς σε επηρέασε αυτή η ‘’εικόνα’’.

– Μου άλλαξε την ζωή για πάντα. Παιδιά με το ωραιότερο χαμόγελο του κόσμου και με τα πιο λαμπερά μάτια, που έχω δει, να σε πλησιάζουν μέσα σε ένα περιβάλλον πέραν κάθε άγριας περιγραφής όχι για κάποιο δώρο ή για ένα παιχνίδι ή για χρήματα, αλλά για την καραμέλα, που είχες ήδη στο στόμα σου. Παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς έναν άνθρωπο να νοιαστεί γι’ αυτά, παιδιά που ήξερες, πως αφήνοντάς τα το βράδυ, το πρωί μπορεί να μην τα ξανάβρισκες. Στις παραγγουπόλεις αυτές μπήκαμε υπογράφοντας ειδικά κρατικά έγγραφα, που παραδέχονταν την αδυναμία προστασίας μας από το επίσημο κράτος. Καταλαβαίνετε για τι είδους πόλεμο άλλου είδους μιλάμε. Τα απόβλητα της πόλης είχαν την κατάληξή τους σε αυτό, που κάποιος θα μπορούσε να ονομάσει σπίτι για αυτά τα παιδιά, αν και ένα κουτί φτιαγμένο από ο,τιδήποτε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως σπίτι. Μετά από αυτές τις εικόνες, που δεν χωράνε σε φωτογραφίες και αυτή την μυρωδιά, που δεν χωράει σε σελίδες δεν μπορείς να συνεχίζεις να βλέπεις την ζωή σου με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε ευλογημένοι και πρέπει να το συνειδητοποιούμε και να ευχαριστούμε γι’ αυτό καθημερινά, γιατί τα δικά μας δεδομένα είναι για κάποιους ακραίες μορφές πολυτέλειας.

Στην ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο είχατε μαζί σας μια ομάδα άνω των 100 ατόμων που προετοίμαζαν κάθε μέρα και κάθε νύχτα την κατασκήνωση για όλους εσάς… είδαμε φωτογραφίες στο βιβλίο με ανθρώπους που ανέβαιναν στο βουνό χωρίς παπούτσια σχεδόν… τι νομίζεις ότι οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους σε αυτές τις υπερβάσεις;

Δυστυχώς η ανάγκη. Λυπάμαι που δεν μπορώ να πω κάτι πιο ρομαντικό. Με αυτά τα παιδιά καταβάλαμε την ίδια προσπάθεια, αν όχι μεγαλύτερη εκείνα, που έφευγαν αργότερα από εμάς από τα διάφορα camps, μας προσπερνούσαν στον δρόμο προς την κορυφή και όταν φτάναμε στον ημερήσιο προορισμό μας βρίσκαμε και πάλι ένα camp τέλεια φτιαγμένο να μας υποδεχτεί. Και όλα αυτά κόντρα στον μοναδικό τρόπο, που έχεις, ώστε να κατακτήσεις την κορυφή, δηλαδή να κινηθείς αργά, δίνοντας στον εαυτό σου την δυνατότητα εγκλιματισμού. Τα υπέροχα αυτά παιδιά με τα σανδάλια στα πόδια, όταν εμείς ανεβαίναμε με τα τελευταίας τεχνολογίας ορειβατικά παπούτσια, επιχειρούν τέτοιες αναβάσεις περισσότερες από 10 φορές στην ζωή τους και η εξασθένηση του οργανισμού τους είναι τέτοια λόγω των αυξομειώσεων του υψομέτρου, που μια μικρή ίωση μπορεί να αποβεί μοιραία για την ζωή τους. Το ζήσαμε, όταν ένα από αυτά τα παιδιά εγκατέλειψε με εσωτερική αιμορραγία μία μέρα πριν εγκαταλείψει και η αρχηγός μας, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, με πνευμονικό οίδημα. Η μεγάλη διαφορά υπέρ τους για τους περισσότερους απ’ αυτούς θα μπορούσε να πει κάποιος, πως είναι μόνο το γεγονός, πως μόνο μια πολύ μικρή ομάδα βοηθών μας ακολούθησε την τελευταία νύχτα της κορυφής για τα 6.000 μ. και παρέμεινε στα 4.600 μ. περίπου και αυτό γιατί όλοι έπρεπε να επιστρέψουν στο χαμηλότερο επίπεδο, ετοιμάζοντας το camp της επιστροφής για όσους τα κατάφερναν να πατήσουν το πόδι τους στην κορυφή. Βέβαια ο δικός μας σκοπός δικαιωνόταν στο τέλος με ένα τρόπο μοναδικό, ενώ ο δικός τους με την ανταμοιβή απλά ενός πολύ μικρού μισθού. Μόνο σεβασμό μπορώ να αισθανθώ για αυτούς τους ανθρώπους!

Είναι σίγουρα μεγάλη η μοναξιά σε τόσες χιλιάδες μέτρα ψηλά… τι σε κρατούσε την ώρα που ένοιωθες να λυγίζεις;

– Το όνειρο της κατάκτησης. Το όνειρο ήταν πολύ πιο δυνατό από οποιαδήποτε δυσκολία και κάθε φορά, που ο δρόμος πήγαινε να κλείσει ένα μικρό φως με προκαλούσε να το ακολουθήσω. Όταν η Μαρτίνα έφυγε από κοντά μας με πνευμονικό οίδημα, σε μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου αισθάνθηκα σαν να έχανα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το επόμενο πρωί ήταν το πρώτο πρωινό μέχρι εκείνη την στιγμή, που καταφέραμε να δούμε για λίγο ουρανό μετά από συνεχείς ημέρες απίστευτης κακοκαιρίας. Ήταν το σημάδι που χρειαζόμουν. Ήξερα πως έπρεπε πια να παλέψω διπλά και για εκείνη, αλλά και για τους υπόλοιπους συναθλητές μου, που αισθανόμουν σαν οικογένεια.

Στο βιβλίο υπήρχαν κεφάλαια που νοιώθαμε να ανεβαίνουμε μαζί σου… τόση η αγωνία… Το Κιλιμάντζαρο είναι ένα θεόρατο και απειλητικό ΒΟΥΝΟ… μετά από όλη αυτή την υπέρβαση, τι σημαίνει σήμερα πια ΒΟΥΝΟ για σένα;

Η λέξη αντιπροσωπεύει το μεγάλο, το ψηλό, το ογκώδες. Αυτό που σε υπερβαίνει με θετική ή αρνητική σημασία. Ανάμεσα στην ’’τύχη-βουνό’’ και τις ‘’δυσκολίες-βουνό’’ υπάρχουμε όλοι εμείς, που πρέπει να το απολαύσουμε ή να το παλέψουμε. Το σίγουρο είναι, πως όλοι ψάχνουμε την κορυφή του. Το ξέφωτο εκείνο, που θα σε κάνει να δεις τα πράγματα καλύτερα. Από ψηλά και πιο καθαρά. Χωρίς περιορισμούς ορατότητας και με μια αίσθηση κυριαρχίας. Μπορεί η φύση να μην μας έδωσε φτερά για να πετάμε, μας έδωσε όμως ψυχή για να ονειρευόμαστε και τα όνειρα συνήθως σε πάνε ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο ψηλά από οποιαδήποτε φτερά μπορούν να σε κρατήσουν στον αέρα. Το δικό μου βουνό, αυτό που πήρα την απόφαση να σκαρφαλώσω είχε την κορυφή του στα 6.000 μέτρα περίπου, στο δεύτερο ψηλότερο σημείο του πλανήτη μας και αποφάσισα να το ανέβω, χωρίς κανένας να με πιέσει για αυτό. Δεν ξέρω ποια βαθύτερη ανάγκη με έκανε να βγω στην αναζήτηση αυτής της κορυφής, ακόμα προσπαθώ να το εκλογικεύσω, όμως μετά από 7 ημέρες και 6 νύχτες πάτησα τα πόδια μου επάνω της. Ένιωσα τον φόβο, την πίεση, το κρύο, την βροχή, τον αέρα, την νύχτα, την μοναξιά, την αμφισβήτηση, την έλλειψη οξυγόνου και τελικά συνάντησα αυτό για το οποίο πάλεψα. Είδα τον κόσμο από ψηλά. Τώρα τίποτα δεν μου μπορούσε να μου περιορίσει τον ορίζοντα. Και αν κάποια σύννεφα έμπαιναν ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο μου, κάποια άλλα σύννεφα διαλύονταν μέσα στην ψυχή μου και μέσα στο μυαλό μου και με έκαναν να δω τα πράγματα μέσα μου καλύτερα, πατώντας πάνω στην δική μου κορυφή. Την κορυφή, που πάντα είχα μέσα μου. Την κορυφή, που σιγά-σιγά ύψωσα στην ζωή μου με τις πράξεις μου, τις αποφάσεις μου, τις αξίες μου και τώρα είχα την ανάγκη να ανακαλύψω και να κατακτήσω.

Οι ιστορίες που έχεις παρεμβάλει είναι, πραγματικά, πολύ σωστά βαλμένες και πετυχημένες. Π.χ. η ιστορία του ψύλλου μας είπε πολλά … Λαμβάνουμε αυτή την αφορμή, σε συνδυασμό με το ότι είσαι δάσκαλος σε παιδιά μεταναστών και παλιννοστούντων, που είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, για να σου κάνουμε την επόμενη ερώτηση: Χρειάζεσαι ειδικά χαρακτηριστικά για να ‘’παιδεύεις’’ την ψυχή τέτοιων παιδιών; Πιστεύεις πως υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν και να ξεπεράσουν το συναίσθημα του ψύλλου που ‘’ξέχασε’’ να πηδάει ψηλά, μετά από όσα έχουν ζήσει και υποστεί;

Το πράγμα εκείνο για το οποίο είμαι πια σίγουρος μετά από τόσα χρόνια διδασκαλίας σε σχολεία κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων, όπως ονομάζονται τα σχολεία εκείνα, που στο σύνολό τους φιλοξενούν παλιννοστούντες και τσιγγανόπαιδες, είναι πως τα παιδιά όλα είναι ίδια και το μόνο πράγμα, που χρειάζονται είναι αλήθεια, αγάπη και σοβαρότητα. Φυσικά και ένα παιδί μπορεί να ξεφύγει από ένα περιβάλλον, που πιθανότατα του βάζει όρια με ένα και μόνο τρόπο. Ένα μεγάλο όνειρο και μια μεγάλη έμπνευση. Κάποιον να σου δείχνει τον δρόμο και συ να θες να τον ακολουθήσεις. Προέρχομαι από μία οικογένεια, που δεν αγάπησε ποτέ τον αθλητισμό και δεν κατάλαβε ποτέ τον λόγο για τον οποίο υπήρχε στη ζωή μου. Όμως αυτό δεν με εντόπισε να κυνηγήσω το όνειρό μου. Μπορεί να σου καθυστερεί την εξέλιξη, μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι μόνος, μπορεί να σε θέτει ακόμα και σε κάποιους κινδύνους, όμως δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά από το όνειρό σου, αν αυτό έχει δύναμη. Γι’ αυτό και η σημασία της έμπνευσης είναι τεράστια. Το παράδειγμα του άλλου ανθρώπου. Η δύναμη του προτύπου. Γι’ αυτό και όσοι είμαστε κοντά σε παιδιά με οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να προσέχουμε, όχι τι λέμε, αλλά τι κάνουμε.

Πιστεύεις πως όλοι μπορούμε να βρούμε τις ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ; Την ώρα που βιώνουμε τόση καταστροφή γύρω μας; Χωρίς να έχουμε τη δική σου ΣΚΛΗΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ψυχική και σωματική;

Πιστεύω, πως τις κορυφές μας τις έχουμε όλοι μέσα μας και μάλιστα οι περισσότεροι τις ξέρουμε. Το σημαντικό είναι να θέλουμε να τις πατήσουμε. Ο αθλητισμός μου έμαθε να ζω στην στιγμή. Να δουλεύω για αυτή και μετά αμέσως να την θεωρώ παρελθόν. Καλό ή κακό δεν έχει σημασία. Προχωράμε μπροστά. Όλοι πιστεύω, πως είμαστε γεννημένοι νικητές. Την νίκη όμως θα την απολαύσει αυτός, που δουλεύει σκληρά για αυτήν και ξέρει να την περιμένει. Η συνομωσία του σύμπαντος, που ακούμε πίσω από κάθε επιτυχία, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την προετοιμασία του εαυτού μας για αυτή. Η δική μου σκληρή εκπαίδευση, όπως εσείς την χαρακτηρίσατε, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια αλυσίδα στιγμών, που έχουν η καθεμία ξεχωριστά έναν στόχο. Έχω μάθει να υπάρχω μέσα στον στόχο, γιατί αυτό σημαίνει όραμα. Ζω μέσα στην ανακάλυψη των καθημερινών μου ορίων, γιατί αυτό σημαίνει άρνηση παραίτησης. Παραίτησης λόγω αδυναμίας, λόγω κούρασης, λόγω ηλικίας, λόγω καταστάσεων. Πείτε το όπως θέλετε. Πολλές φορές έμεινα κοντά στους στόχους μου, γιατί την στιγμή της αδυναμίας σκέφτηκα, πως δεν θέλω να ξανακάνω την πορεία, που σήμερα με έφερνε εδώ και να ξεκινήσω από την αρχή. Έμενα γερά γαντζωμένος εκεί και κοιτούσα μόνο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θα ήθελα να γυρίσω την ζωή μου πίσω ούτε μία μέρα. Ό, τι πέρασε, πέρασε. Ανήκει στο παρελθόν και είχε πολύ ωραίες στιγμές, αλλά και πολύ κόπο. Και όσο πιο δύσκολη η πορεία, τόσο πιο σπουδαία η νίκη. Αυτό είναι η τάξη των πραγμάτων και δίνει νόημα σχεδόν σε όλη μας την ύπαρξη.

Ξέρουμε ότι ήταν πολύ σημαντική η συμβολή της κ. Κατερίνας Παναγοπούλου, Πρέσβειρα της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι & Πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών Καλλιπάτειρα, σε αυτή σου την πρωτοβουλία. Η ίδια προλόγισε και το βιβλίο σου στην πρώτη του παρουσίαση. Θέλεις να μας πεις πώς αντέδρασε στο άκουσμα του αιτήματός σου και πόσο σε στήριξε;

Η βοήθειά της ήταν κάτι παραπάνω από σημαντική και συγκινητική. Ήταν για μένα μια τεράστια ώθηση στην πλάτη να συνεχίσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό εκείνο, που πέρασα την πόρτα του σπιτιού της. Εκεί αποφάσισε να με δεχτεί, όταν ζήτησα το ραντεβού μας. Βρισκόμουνα ήδη αρκετό καιρό με την επίσημη έγκριση στα χέρια της συμμετοχής μου από το Laureus στην φιλανθρωπική ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο και είχα αρχίσει να χτυπάω τις πόρτες μου, πόρτες ανεύρεσης πόρων για το εγχείρημα. Ίσως δεν χρειάζεται να πω, πως τις περισσότερες τις έβρισκα κλειστές. Τώρα καταλαβαίνω, πως μάλλον ήμουνα ο μόνος, που αυτό το κομμάτι της προσπάθειας το έβλεπα τόσο ρομαντικά. Πίστευα στον σκοπό, πίστευα στην ιδέα, πίστευα στην ανταπόκριση και περίμενα το ίδιο να κάνουν και οι άλλοι, όμως μάλλον υπήρξα τυφλωμένος από την δική μου έξαψη και δεν μπορούσα να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Εν μέσω οικονομικής κρίσης να ζητάς χρήματα για κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα και μάλιστα εκτός Ελλάδας. Kαι τότε άνοιξε η πόρτα της κας. Παναγοπούλου και μαζί το πορτοφόλι της και το σημαντικότερο απ’ όλα η καρδιά της. Είχα κάνει τόσα σχέδια για το πώς θα μιλήσω, το πώς θα παρουσιάσω καλύτερα το ιστορικό και την σημαντικότητα της προσπάθειας κι όμως τίποτα από αυτά δεν μου χρειάστηκαν. Γιατί μόλις άκουσε τα πρώτα μου λόγια και κατάλαβε, με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε: ‘’Να προσέχεις και να γυρίσεις πίσω γερός κι εμείς θα είμαστε κοντά σου.’’. Γι’ αυτό λοιπόν το ‘’να προσέχεις’’ και για την απίστευτα άμεση ανταπόκρισή της θα την ευχαριστώ πάντα και θα την ευχαριστώ και για κάτι ακόμα πιο σημαντικό, για το γεγονός πως κατάφερε στην συγκεκριμένη στιγμή να μου δώσει εκείνη την γλυκιά ώθηση στην πλάτη, που την κράτησα μαζί μου όλες τις μέρες της ανάβασης και κάθε φορά, που φαινόταν πως δεν πάει άλλο, εγώ αυτή την ώθηση την αισθανόμουνα και πάλι στην πλάτη μου και συνέχιζα, για να ανακαλύψω, πως πάντα τα πάντα πάνε εκεί που εσύ τα θες. Και πως πάντα αξίζει να πιστεύεις στον άνθρωπο. Γιατί πίσω από οποιαδήποτε άρνηση, αμφισβήτηση και δυσκολία, πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος που αυτά έχει την δύναμη να τα κάνει να φαίνονται μικρά. Θα ήθελα λοιπόν να την διαβεβαιώσω, πως με την γενναιοδωρία την δικιά της, αλλά και κάποιων άλλων ανθρώπων οι ζωές πολλών μικρών παιδιών στην Αφρική έχουν αλλάξει προς το καλύτερο για πάντα και πως την ώρα που άνοιγε την πόρτα του σπιτιού της εκείνο το πρωινό της συνάντησής μας σε μένα, ταυτόχρονα άνοιγε ένα παράθυρο ελπίδας σε κάποια άλλη ήπειρο.

Το οικογενειακό σου περιβάλλον πώς αντέδρασε στο άκουσμα της απόφασής σου να συμμετέχεις στην αποστολή του Κιλιμάντζαρο; Την αποδέχτηκε εύκολα ή προσπάθησε να σε αποτρέψει από φόβο για τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζες;

Οι γονείς μου τρόμαξαν και έκαναν τα πάντα για να με αποτρέψουν. Και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Πρέπει να πω όμως, πως με συγκίνησε απίστευτα ο πατέρας μου, όταν στην κεντρική παρουσίαση του βιβλίου τρία χρόνια μετά την επιχείρηση της ανάβασης μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί μόλις τότε κατάλαβε, τι ακριβώς είχα κάνει. Αυτή την στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Νομίζω, πως τότε κατάλαβε και την σημασία του αθλητισμού στην ζωή μου. Μπορεί να μας πήρε τριάντα χρόνια για αυτό, αλλά προλάβαμε τελικά την στιγμή. Όσο για την γυναίκα μου, την Άννα δεν χρειάζεται να πω τίποτα, γιατί απλά θα το υποτιμήσω. Η Άννα είναι πηγή έμπνευσης για μένα, είναι η αιτία, που με έβαλε στον δρόμο του αθλητισμού και είναι πάντα δίπλα μου με όλο της το είναι. Φυσικά και φοβότανε, αλλά ήξερε να μην μου το δείχνει την κατάλληλη στιγμή, γιατί απλά σκέφτεται πάντα ως πρωταθλήτρια και καταλάβαινε, πως εκείνη την στιγμή το μόνο, που χρειαζόμουν ήταν δύναμη, πίστη και ώθηση. Την αγαπώ πολύ και θα την ευχαριστώ για πάντα.

ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ είναι το πρώτο σου βιβλίο για ενήλικες. Θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλα; Η θεματολογία ανάλογη ή θα διαφοροποιηθείς;

Βρίσκομαι σε μια προσωπική φάση ζωής, που έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω και με μεγαλύτερους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές ιδέες, αλλά και πολλά έτοιμα πράγματα. Ασφαλώς τα θέματα ποικίλουν, όμως πίσω απ’ όλα βρίσκεται έντονα ο άνθρωπος και η μαγεία της υπέρβασης, το κυνήγι του ονείρου, η ανακάλυψη του εαυτού μας, με λίγα λόγια η αλήθεια του καθενός, που όλοι μοιραζόμαστε, για να φτάσουμε τελικά στην δική μας.

Ποια τα σχέδιά σου στον αθλητικό τομέα, που επίσης διαπρέπεις, για τη φετινή χρονιά;

Στόχος άμεσος είναι η αυριανή μου προπόνηση. Ακολουθούν οι Πανελλήνιοι αγώνες Στίβου των Masters στην Λάρισα τον Ιούνιο, όπου φυσικά θα αγωνιστώ στον ακοντισμό και στην συνέχεια οι Βαλκανικοί αγώνες τον Σεπτέμβριο στην Βουλγαρία, όπου έχω να υπερασπιστώ το μετάλλιό μου, που κατέκτησα πριν δύο χρόνια στην Σμύρνη της Τουρκίας. Επίσης, είμαι πολύ ενθουσιασμένος, που επιστρέφω στον χώρο της Ολυμπιακής σκοποβολής και πάντα στο αγώνισμα μου, το αεροβόλο πιστόλι με νέο σύλλογο, νέα προπονήτρια, νέο μεγάλο όνειρο. Με εξιτάρει απίστευτα το γεγονός, πως, αν και μεγαλώνω επικίνδυνα για τον χώρο του αθλητισμού, παραμένω ενεργός. Ο πρώτος στόχος είναι να συνεχίσω να υπάρχω αγωνιστικά για όσο περισσότερο μπορέσω. Εξάλλου ούτε το ακόντιό μου, ούτε το όπλο μου ξέρουν πόσο χρονών είμαι και ελπίζω να μην το μάθουν.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να μας πεις κάποια πράγματα για το βιβλίο ‘’ΠΕΝΤΕ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΚΛΕΙΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ’’, το παιδικό αυτό best seller και το Βιβλίο Δραστηριοτήτων που μόλις κυκλοφόρησε. Είναι, ουσιαστικά, το πρώτο βιβλίο που θέτει το πρόβλημα της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ και τον τρόπο αντιμετώπισής της με χιούμορ και παιχνίδι, έχοντας συγχρόνως την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας. Πόσο σημαντικό είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα και πώς μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί από γονείς και παιδιά;

Το ότι θα έβγαινα ποτέ και θα έλεγα, πως είμαι πολύ δυσαρεστημένος, που έχουμε άλλο ένα χρυσό μετάλλιο και μάλιστα ευρωπαϊκού βεληνεκούς, αυτό δεν το φανταζόμουνα ποτέ. Κι όμως τα τελευταία χρόνια η χώρα μας καταφέρνει να μονοπωλεί την πρώτη θέση στη τεράστιο πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας. Και παιδική παχυσαρκία σημαίνει αυριανή ενήλικη παχυσαρκία και βεβαίως ένα σωρό από σημαντικά προβλήματα υγείας, που σχετίζονται μαζί της και μπορεί να είναι από το διαβήτη, τα προβλήματα κίνησης, τα καρδιοαγγειακά νοσήματα, τα προβλήματα μυοσκελετικής αντοχής μέχρι τα ψυχολογικά, που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, ακόμα και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που τα υπέρβαρα παιδιά απέχουν από τα σπορ και τα παιχνίδια, μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της φυσικής κατάστασης, αλλά κυρίως τα πολύ σκληρά σχόλια των συνομηλίκων τους. Αν θα μπορούσε να περάσει κάποιος μια μέρα μαζί μου στα σχολεία, που ζω και επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια ανά την Ελλάδα, θα τρόμαζε πραγματικά στη θέα των όσων εμφανίζονται, όταν ανοίγει μια σχολική παιδική τσάντα και φυσικά εννοώ σε επίπεδο φαγητού. ‘’ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ…’’ ήταν μια πρόκληση. Να πλησιάσεις με χιουμοριστικό τρόπο ένα τόσο σημαντικό ζήτημα και να δώσεις χωρίς διδακτισμό μηνύματα ζωής και αλήθειες στα παιδιά. Φαίνεται, πως τα καταφέραμε. Το βιβλίο αγαπήθηκε πολύ, έφτασε τις 17 εκδόσεις, έγινε θεατρική παράσταση, πραγματοποίησε πάνω από 200 παρουσιάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Το βιβλίο δραστηριοτήτων ‘’ΠΕΝΤΕ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ’’ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και προσφέρει την δυνατότητα σε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς να παίξουν, να διασκεδάσουν και να μάθουν. Η διατροφή είναι τρόπος ζωής, είναι ενέργεια, είναι υγεία. Ως αθλητής έμαθα, πως παίζει στην προετοιμασία μας ρόλο ισάξιο με αυτό της προπόνησης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την γνώση και το παράδειγμα. Οφείλουμε να είμαστε το παράδειγμα για τα παιδιά μας. Αν τα παιδιά μας μάς δουν να τρώμε σωστά και να αθλούμαστε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνουν το ίδιο, γιατί απλά θέλουν να μας μοιάσουν, γιατί ακόμα πιο απλά μας αγαπούν. Γνωρίζουμε, ότι ένας στους έξι εφήβους είναι σήμερα υπέρβαρος, ποσοστό τριπλάσιο σε σχέση με τους σημερινούς πενηντάρηδες και πως το 80% αυτών θα γίνουν αύριο υπέρβαροι ενήλικες; Γνωρίζουμε, πως η γενιά των ‘90ς και των ‘00ς θα ζήσουν λιγότερο από τους γονείς τους λόγω βάρους; Γνωρίζουμε, ότι για πρώτη φορά έχει καταγραφεί μέσος όρος ηλικίας μικρότερος από αυτόν της προηγούμενης γενιάς; Τα πράγματα δεν είναι αστεία και γίνονται ακόμα σοβαρότερα. Φέτος η Ελλάδα ισχυροποίησε την θέση της στον παγκόσμιο χάρτη παχυσαρκίας με πρωτιά που αγγίζει το 44% για τα αγόρια και το 38% για τα κορίτσια και την Ιταλία, μια ακόμα μεσογειακή χώρα, να περνάει δεύτερη μπροστά από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ίσως είναι αναγκαίο σε ένα τόσο σοβαρό θέμα να αφήσουμε το μεσογειακό μας ταπεραμέντο στην άκρη και να φερθούμε πιο υπεύθυνα για τις γενιές, που μεγαλώνουμε. Και φυσικά διατροφή χωρίς άσκηση δεν γίνεται. Αν πάψουμε να αντιμετωπίζουμε όσους τρέχουν στον Μαραθώνιο της Αθήνας κάθε χρόνο ως δέκα τρελούς για τους οποίους έκλεισαν τους δρόμους της Αθήνας, πολλά πράγματα θ’ αλλάξουν. Και αυτό είναι θέμα παιδείας.

Θα ήθελες να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μια ευχή;

Να θέλουμε και να μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε!

Σε ευχαριστούμε πραγματικά πολύ για τη συνέντευξη!