Ζήτω η κάθε επανάσταση που προάγει τον κόσμο μας!

25η Μαρτίου 2021
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τη σημερινή μέρα. Κι όμως στη συμπλήρωση της επετείου των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης και μάλιστα στο 2ο/5ο ήδη του 21ου αιώνα η προσπάθεια αποκτά νέα διάσταση. Το ίδιο το γεγονός από μόνο του δεν είναι απλά συγκλονιστικό. Καθορίζει ολόκληρη την εθνική μας υπόσταση και στηρίζει δυνατά την παγκόσμια υπερηφάνεια μας.
Η ελληνική ψυχή, το ελληνικό θάρρος, η ελληνική πνευματική σπίθα, η απίστευτη αυταπάρνηση, οι συγκλονιστικές θυσίες, το άσβηστο όραμα, τα έβαλαν με τα πάντα και τους πάντες και νίκησαν! Εχθρός δεν ήταν απλά μια τεράστια πληθυσμιακά και χιλιομετρικά χώρα, όπως η Τουρκία. Εχθρός ήταν και ένας ατέλειωτος κατάλογος από πράγματα, που απλά και μόνο λόγω της ύπαρξής τους καθιστούν κάθε δυνατότητα αντίστασης και κάθε πιθανότητα επιτυχίας της σχεδόν αδύνατη.
Ολόκληρες γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και πέθαναν κάτω από ξένη κατάκτηση.
Συνειδήσεις παιδιών και αργότερα γονιών και παππούδων κατευθύνθηκαν πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά.
Η γλώσσα, αυτή η ισχυρή ταυτότητα αλλοιώθηκε.
Ήθη και έθιμα ξεθώριασαν.
Προσμίξεις πληθυσμών άλλαξαν συστηματικά και με οξύτητα τη σύνθεση αυτού που λέμε πολιτισμός, ιστορία, γράμματα.
Η παγκόσμια αδιαφορία και τα ανάλογα συμφέροντα έφραξαν τον δρόμο προς την ελευθερία και αποδυνάμωσαν την οποιαδήποτε πιθανότητα επικράτησης του δίκαιου.
Κι όμως αυτοί οι Έλληνες τότε, μια σειρά λαμπρών προσωπικοτήτων με ένα σπάνιο παροιμιώδες ελληνικό χάρισμα, κράμα θάρρους, εξυπνάδας, επιμονής και θέλησης ανέτρεψε τα δεδομένα. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν γεγονός. Πριν 200 χρόνια ακριβώς η ελληνική ιστορία παίρνει μια στροφή 360 μοιρών με στήριγμα τον διαβήτη του δικού της «πιστεύω» και στόχο μια καινούργια εποχή και φωτίζει ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος σήμερα υποκλίνεται δίκαια μπροστά της.
Το ζητούμενο είναι αν η καινούργια εποχή ήρθε και αν αυτή η καινούργια εποχή είναι σήμερα αυτή η εποχή που εκείνοι οι ψυχωμένοι Έλληνες οραματίστηκαν. Και φυσικά το σκληρότερο και δυσκολότερο ερώτημα προς εμάς, τους ηλικιακά συνομήλικους με εκείνους τους γενναίους επαναστάτες είναι, αν εμείς πια ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες τους και αν καθημερινά κάνουμε αυτά που πρέπει, ώστε να μπορέσουμε, έστω και στο ελάχιστο, να σταθούμε άξιοι συνεχιστές τους.
Γεννηθήκαμε σε μία εποχή και ζούμε σε μια καθημερινότητα, που ευτυχώς δεν έχει επιφυλάξει το αδιανόητα άγριο πρόσωπο ενός στρατιωτικού πολέμου με υπαρκτό και συγκεκριμένο εχθρό των δικαιωμάτων μας και αυτό αναμφίβολα το απολαμβάνουμε όλοι και όλοι μπορούμε να μακαρίζουμε την τύχη μας για αυτό. Όμως τί κάνουμε με όλους τους άλλους κρυφούς και ύπουλους εχθρούς, που σε κάθε λεπτό της μέρας μας και της ύπαρξής μας παραμονεύουν κάθε μας κίνηση;
Όλοι είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν με την εκτίμηση περί γενικευμένης κακοκαιρίας θεσμών και αξιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Κανείς όμως δεν μπορεί να δώσει ένα μέτρο της αντοχής των δυνάμεων, της φθοράς και των δυνατοτήτων, των δεξιοτήτων και των αναγκών του μικρού μας ελληνικού σκάφους τον νέο αιώνα.
Πριν δύο αιώνες αυτοί οι ελάχιστα μορφωμένοι πρόγονοί μας αισθάνθηκαν την ανάγκη της δημιουργίας ενός κρυφού σχολειού, μοναδικό στήριγμα ελευθερίας και τροφή διάπλασης εθνικής προσωπικότητας, αλλά δυστυχώς ακόμα σήμερα μιλάμε για ένα ποσοστό συμπατριωτών μας που δεν ολοκληρώνουν τη φοίτηση ούτε του δημοτικού σχολείου και βρίσκονται σε κατάσταση μαθησιακής, γλωσσικής και επομένως πολιτικής υποτέλειας, ενώ πολύ συχνά μιλάμε για απουσία οραμάτων και άγνοια των αντικειμενικών συνθηκών που προκαθορίζουν το μέλλον, δίνοντας μια πρωτόγνωρη σημασία στην καταναλωτική ευημερία και προξενώντας ένα σύνδρομο στέρησης και υποδούλωσης μιας άλλης μορφής. Αυτή τη φορά ίσως πιο επικίνδυνης και πιο υπονομευτικής των δομών της κοινωνίας στα επίπεδα της παιδείας, των ΜΜΕ, της ευρύτερης κουλτούρας, των προβαλλόμενων προτύπων. Παλεύουμε ακόμα για αυτονόητα ζητήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα των φύλων, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η εξάλειψη της βίας, είτε μιλάμε για πολέμους, είτε για τρομοκρατία, είτε για ενδοσχολικό εκφοβισμό, είτε για τον βιασμό του φυσικού μας περιβάλλοντος και δυσκολευόμαστε να βρούμε λύσεις, ενώ ξέρουμε ότι όλα αυτά μας προσβάλλουν και μας πάνε πίσω, κρατώντας μας χαμηλά στο έδαφος, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε συμβολικά και μεταφορικά ψηλά στον ουρανό, όπως τεχνολογικά βρεθήκαμε πέρα από αυτόν, στο διάστημα.
Όμως δεν πάσχουμε από ήρωες ούτε και τώρα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η πανδημία αυτό μας το έδειξε με τον πιο τρανό, αν και σκληρό τρόπο, στα πρόσωπα των γιατρών μας, των νοσηλευτών μας, των επιστημόνων μας. Και τα πράγματα δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημα, όταν γύρω μας υπάρχουν τα παιδιά, αυτές οι νέες ζωές, αυτά τα νέα μυαλά, αυτά τα νέα «θέλω», αυτά τα νέα «μπορώ». Και τα προκαλώ να κοιτάξουν με θάρρος και με ακλόνητο «πιστεύω» τους ανοιχτούς ή κλειστούς δρόμους μπροστά τους μέσα από το μοναδικό πρίσμα σωτηρίας, που δεν είναι άλλο από την αγάπη που οδηγεί στους δρόμους του δίκαιου, του σωστού, του υψηλού, του όμορφου, του ιδανικού, για τους ίδιους, αλλά και τους αδύναμους αυτού του κόσμου.
Όποτε ένας άνθρωπος υποφέρει από άλλον άνθρωπο, είτε γίνεται στο όνομα του νόμου, είτε αψηφώντας τον σε μια βίαιη επίθεση ή αντιδρώντας στη βία, όποτε σκίζουμε το ύφασμα της ζωής μας, που κάποιος με οδύνη έχει υφάνει για τον εαυτό του και τα παιδιά του, όποτε το κάνουμε αυτό, τότε υποβαθμίζεται ολόκληρος ο κόσμος. Κι όμως φαινομενικά ανεχόμαστε ένα αυξανόμενο κύμα βίας, που αψηφά την ανθρώπινη φύση μας και τις απαιτήσεις από τον πολιτισμό. Πολύ συχνά τιμάμε την αλαζονική συμπεριφορά και την επιβολή αυτής της βίας. Συχνά δικαιολογούμε αυτούς που δέχονται να χτίζουν τη ζωή τους πάνω στα συντρετριμμένα όνειρα άλλων ανθρώπων. Όμως είναι σαφές. Η βία γεννά βία. Η καταπίεση γεννά αντίποινα. Η ζωή στον πλανήτη μας αυτό είναι σύντομη. Πρέπει να γίνει σπουδαία δουλειά και δεν πρέπει να επιτρέψουμε το πνεύμα αυτό να υπάρχει πια στον κόσμο μας. Ας θυμηθούμε όλοι, ότι όσοι είναι γύρω μας μοιράζονται μαζί μας την ίδια σύντομη στιγμή στη ζωή, ότι αναζητούν όπως κι εμείς απλώς την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους με νόημα και ευτυχία, κερδίζοντας όση ικανοποίηση κι ευχαρίστηση μπορούν. Σίγουρα αυτός ο δεσμός κοινής μοίρας, σίγουρα αυτός ο δεσμός κοινών στόχων μπορεί κάτι να μας διδάξει. Μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε να κοιτάζουμε γύρω μας για τους συνανθρώπους μας και μπορούμε να δουλέψουμε λίγο σκληρότερα για να κλείσουμε τις πληγές και να γίνουμε στις καρδιές μας αδέρφια και συμπολίτες του κόσμου;
Η σημαντικότερη επανάσταση όλων μας είναι αυτή που μας δείχνει τον τρόπο στο πως να ξεπερνάμε τα εμπόδια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στους εαυτούς μας, είτε από φόβο, είτε από δειλία, είτε από τεμπελιά, είτε από απερισκεψία, είτε από ανωριμότητα, είτε από γενικότερη άρνηση. Ο δρόμος που μας οδηγεί στα όνειρά μας δεν έχει τέλος και όπως εμείς είμαστε η συνέχεια την ιστορικών προγόνων μας, οι επόμενοι θα είναι η συνέχεια η δική μας και οφείλουμε να κάνουμε αυτή τη διαδρομή όσο πιο άξια και ουσιαστική γίνεται για αυτούς που ακολουθούν.
Είμαι βαθιά αισιόδοξος πως στα νέα μας μυαλά βρίσκονται οι λύσεις για τόσα προβλήματα που σε μας φάνηκαν και φαίνονται τεράστια, ίσως και άλυτα.
Ζήτω η Επανάσταση του 1821!
Ζήτω η κάθε επανάσταση που προάγει τον κόσμο μας!

Νίκος Μιχαλόπουλος
‘’Ονειρεύομαι Θέλω Μπορώ”
———————————
🔺Web Site: www.nikosmichalopoulos.gr
🔺Facebook: https://www.facebook.com/nikomichalopoulos/
🔺Twitter: https://twitter.com/AnnaNikos1
🔺Instagram: https://www.instagram.com/nikos__michalopoulos/