Realnews: «ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – Ταξίδι περιπέτειας, αυτογνωσίας και αγάπης»
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
Γράφει η Μαρίνα Τσικλητήρα
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα RealNews,
την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2021»
«Οι ώρες περνάνε. Θέλω να ρωτήσω σε τι υψόμετρο βρισκόμαστε, αλλά δεν το ρισκάρω. Κάτι λιγότερο από αυτό που υπολογίζω θα με σκοτώσει.»
Τί είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο να αναμετρηθεί με τα όριά του; Να βρεθεί ξαφνικά από την ασφάλεια του αστικού σπιτιού του στον δρόμο για την υψηλότερη κορυφή της Αφρικής στα 6.000 μέτρα, ανάμεσα σε ψυχωμένους αλλά άγνωστους συνοδοιπόρους, αντιμέτωπος με τους -25 βαθμούς Κελσίου, την έλλειψη οξυγόνου, τη σύγχυση, την εξάντληση, την πιθανότητα να μην επιστρέψει ποτέ.
Πιθανώς ο Νίκος Μιχαλόπουλος δεν γνωρίζει ακόμα τι ήταν εκείνο ακριβώς που τον έσπρωξε να τολμήσει το πιο επικίνδυνο αλλά και πιο σημαντικό ταξίδι της ζωής του.
Σίγουρα ο στόχος ήταν τεράστιο κίνητρο για έναν πρωταθλητή στον ακοντισμό και στη σκοποβολή και, κυρίως, για έναν εκπαιδευτικό αφοσιωμένο ειδικά σε παιδιά ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων: τον Δεκέμβριο του 2010, 27 πρωταθλητές από όλο τον κόσμο θα ανέβαιναν στο Κιλιμάντζαρο για τους σκοπούς του προτεινούμενου για Νόμπελ Ειρήνης Mathare Youth Sport Association, το οποίο προσφέρει ένα φωτεινότερο μέλλον στα ανήλικα θύματα των παραγκουπόλεων και των πολέμων.
Ένα ακόμα κίνητρο για την παράτολμη περιπέτεια ήταν η αρχηγός της αποστολής, η θρυλική τεννίστρια Μαρτίνα Ναβρατίλοβα. Κι έπειτα ήταν και η Άννα. Η Άννα Βερούλη, η σύντροφός του, που τον παρακίνησε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, γιατί ήξερε από προσωπική πείρα ότι τα «όχι» των άλλων δεν μετρούν όταν η καρδιά σου ξέρει ότι μπορείς.
Κάπως έτσι, ο Νίκος βρέθηκε να σκαρφαλώνει προς την ανεμοδαρμένη κορυφή, ελπίζοντας να την κοσμήσει με την ελληνική σημαία, την ίδια «που κάποτε κυμάτισε για την Άννα, τη γυναίκα μου, και έναν από τους ανθρώπους που με έχουν επηρεάσει καθοριστικά στη ζωή μου, για εκείνη τη νίκη της στους Πανευρωπαϊκούς της Αθήνας, τον Σεπτέμβριο του 1982». Και αυτό που ανακάλυψε δίπλα στη δυνατή, ευαίσθητη Ναβρατίλοβα, κοντά στον αθλητή των Παραολυμπιακών Μίκαελ Τόιμπερ με τα τεχνητά μέλη, στο πλάι των ακούραστων, σχεδόν ξυπόλητων ντόπιων βοηθών που συνόδευαν την αποστολή, ήταν ότι η πραγματική κορυφή βρίσκεται μέσα μας.
Το απόσταγμα αυτής της διεθνώς προβεβλημένης περιπέτειας, την οποία ολοκλήρωσαν 18 από τους 27, αποτυπώθηκε στις σελίδες του βιβλίου «Οι κορυφές μέσα μας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα. Μέσα από μια μεστή, γλαφυρή, απρόσμενα συγκινητική αφήγηση, που διανθίζεται έξυπνα από πανέμορφες λαϊκές ιστορίες από όλο τον κόσμο, ο αναγνώστης συνταξιδεύει στη σκονισμένη Αφρική, συνοδεύει τον συγγραφέα στην επώδυνη, εκπληκτική του ανάβαση και, ταυτόχρονα, καταδύεται στην πηγή του ανθρώπινου σθένους, της πίστης, του σεβασμού και της ελπίδας. Ιδανικό ανάγνωσμα για την πρωτόγνωρη περίοδο που βιώνουμε, «της πανδημίας Έβερεστ», όπως πιστεύει ο συγγραφέας, «η οποία εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της ακραίας προσπάθειας να έρθεις αντιμέτωπος με τα όριά σου».
Εκείνο το ταξίδι άλλαξε για πάντα την οπτική του Ν. Μιχαλόπουλου για τη ζωή. «Όταν επισκέφτηκα τις παραγκουπόλεις του Ναϊρόμπι, λέει στη Realnews, «και συνάντησα αυτά τα παιδιά με τα πιο λαμπερά μάτια στον κόσμο που μου ζητούσαν ως δώρο την καραμέλα που είχα ήδη στο στόμα μου, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα μιας σκάλας με 10 σκαλοπάτια, με τα προβλήματα όλου του κόσμου τοποθετημένα επάνω της. Αν, λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα μέχρι τότε αντιμετωπίσει στη ζωή μου βρισκόταν στο σκαλοπάτι Νο.2 ή Νο.3, τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν στο σκαλοπάτι Νο.10. Από τότε, αυτή η σκάλα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. Και είμαι ευγνώμων για αυτό».
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έχει παρουσιάσει το βιβλίο του σε δεκάδες σχολεία και σε πιο τυχερά παιδιά. Οι αντιδράσεις τους; «Με συγκινεί πάντα η ικανότητά τους να παραλληλίζουν το Κιλιμάντζαρο με το δικό τους βουνό που έχουν να ανέβουν, όποιο κι αν είναι αυτό», μας λέει. «Και η ωριμότητά τους να αντιλαμβάνονται τον συμβολισμό που η έννοια «βουνό» κουβαλά. Από την τύχη-βουνό στις δυσκολίες-βουνό. Τα δε μηνύματά τους είναι για εμένα πολύτιμο δώρο: είναι η συμπυκνωμένη ουσία της αιτίας της απόφασής μου να γράψω αυτό το βιβλίο».
Το όνειρο δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς τη βοήθεια πολλών ανθρώπων και ιδιαίτερα της πρέσβειρας της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης και την Ανοχή και το Εύ Αγωνίζεσθαι, Κατερίνας Παναγοπούλου. Και τίποτα δεν θα είχε ξεκινήσει χωρίς την Άννα, που, όταν τον αποχαιρέτησε συο αεροδρόμιο, του είπε «όταν φτάσεις στην κορυφή», όχι «αν». Γιατί, όπως μας λέει η ίδια, «σε έναν μεγάλο αθλητικό αγώνα, δεν αφήνεις μέσα σου καμία χαραμάδα να περάσει σκέψη αποτυχίας. Αυτή θα τη διαχειριστείς όταν έρθει. Ποτέ πριν».
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο πάνω από όλους σε εκείνη. Μια σύντροφο που έχει κατακτήσει τις δικές της κορυφές. Που αν τη ρωτήσεις ποιο θα ήταν για εκείνη το πολυτιμότερο μετάλλιο, θα σου απαντήσει ότι νιώθει πως το έχει κατακτήσει, «αφού οι περισσότεροι λένε για εμένα πως, πέρα από μια καλή αθλήτρια, υπήρξα ένα καλό παιδί».
«Με ποιον τρόπο μπορεί ο αθλητισμός να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;» τη ρωτάμε. «Με το να μιλά στην καρδιά σου όπως πολλά άλλα κοινωνικά φαινόμενα δεν μπορούν», απαντά. «Ο αθλητισμός, η διαδρομή, με τα μοναχικά της κομμάτια, που χωρίς το χειροκρότημα των άλλων εσύ πρέπει να συνεχίζεις να ψάχνεις μέσα σου τις αξίες για τις οποίες παλεύεις, είναι ένα τεράστιο μάθημα που σε κάνει όχι πρωταθλητή στα στάδια, αλλά πρωταθλητή στην ίδια τη ζωή».
