ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΝΑ ΒΕΡΟΥΛΗ ''ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ'' ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑ

ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018

Γράφει η Σοφία Φιλίππου…

«Πώς γίνεται ο φόβος ελπίδα; Η θλίψη χαρά και το δάκρυ χαμόγελο;
Πώς μπορεί ένα παιδί την απόρριψη & τα εμπόδια να τα ξεπεράσει με γενναιότητα & να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Ποιός πετά χωρίς φτερά σε γκρίζους ουρανούς;
Ποιός τολμά να κλείσει τα μάτια και να ονειρευτεί μέσα σε τόσο άχαρο και συχνά απάνθρωπο βουητό γύρω του;
Και όταν σαν μάνα, αλλά και σαν άνθρωπος συχνά είναι δύσκολο να βρω τις απαντήσεις, έρχεται απρόβλεπτα ένα βιβλίο ως δια μαγείας να δώσει με τον απλούστερο τρόπο όλες τις απαντήσεις.
Πάντα έλεγα πως οι απαντήσεις βρίσκονται στα βιβλία. Δεν πίστευα όμως πως 2 υπέροχα παιδικά βιβλία γραμμένα από δυο μοναδικούς ανθρώπους θα έδιναν απαντήσεις & λύσεις σε όλα.
Και να που έτσι αναπάντεχα με αφορμή αυτά τα δυο βιβλία ήρθε η στιγμή να περιγράψω ένα μύθο & τα λόγια γίνονται φενάκη. Επιστρέφουν στο μυαλό μου οι εικόνες των νεανικών μου χρόνων. Όταν ήμουν μόλις 12 ετών και έβλεπα μαζί με μια ολόκληρη Ελλάδα την πρώτη γυναίκα που έφερε το χρυσό μετάλλιο στην Ελλάδα, ανοίγοντας νέους δρόμους στην σκέψη όλων μας, εμπνέοντας, καθηλώνοντας και ξεσηκώνοντας τους πάντες.
Ας τα πάρω λοιπόν από την αρχή τα γεγονότα για να καταλάβετε τι λέω.
Κάποια στιγμή είχε έρθει στο σχολείο μας ο συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος και σύζυγος της Άννας Βερούλη & παρουσιάσε 2 παιδικά βιβλία :
«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ» και «Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ»
Το πρώτο περιέγραφε την ζωη της Άννας Βερούλη & το δεύτερο την ζωή του Νίκου Μιχαλόπουλου μέσα από το όνειρο του αθλητισμού. Μα τα μηνύματα ήταν πολύ περισσότερα. Κάθε γραμμή, κάθε σελίδα των βιβλίων, γεννούσε ελπίδες και όνειρα. Γεννούσε μια στάση ζωής γεμάτη από αξίες & ήθος. Μιας ζωής γεμάτη από ευγένεια και ευαισθησίες.
Δεν θα περιγράψω τώρα τα δυο βιβλία γιατί κατά την γνώμη μου είναι βιβλία που όλοι οι γονείς οφείλουμε να έχουμε στην βιβλιοθήκη μας και όσοι δεν τα έχετε καλό είναι τα πάρετε & να τα διαβάσουν τα παιδιά σας.
Κάποια στιγμή στο βιβλίο «Το όνειρο της Αννας» εκεί που το διαβάζαμε και έχει κορυφωθεί το συναίσθημα, εκεί που περιμένουμε να μας περιγράψει την συμμετοχή της Άννας στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου του 1982 γράφει :
«Και έρχεται η προηγούμενη μέρα του αγώνα της – Τι συμφορά ! – Θα γίνει κάτι απρόσμενο, κάτι πολύ κακό. Κάποιοι είχαν μπεί στο δωμάτιό της και της είχαν ΚΛΕΨΕΙ τα πάντα, τα ρούχα της , τις φόρμες της, τα παπούτσια της και το χειρότερο από όλα, τα χρήματα των δικών της & τα χρυσαφικά της μαμάς της….»
Ο Τζανής και ο Μανώλης στο άκουσμα της λέξης «ΚΛΕΨΕΙ» εκτινάχτηκαν.
-Μαμά εγω αυτή την Αννούλα την αγαπάω πολύ. Είναι σαν εμάς. Θέλω να την γνωρίσω.
-Η Άννα Βερούλη σαν εσάς; Τι λες παιδί μου; Κατ’αρχήν από πού κι ως που η Άννα έγινε Αννούλα; Και τέλος πάντων αντί να θέλετε να μοιάσετε εσείς σε εκείνη όπως θέλουν πολλοί αθλητές, μοιάζει εκείνη σε εσάς; Τα 8χρονα; Ενδιαφέρον. (Του λέω αστειευόμενη χωρίς να υποψιάζομαι τι με περιμένει.)
-Μαμά & εμάς μας τα έκλεψαν όλα όπως της Αννούλας. Γι’ αυτό δεν έχουμε όλα αυτά που είχαμε όταν ζούσε ο μπαμπάς μας.
-Τζανή μου, δεν ξέρω πως σου ήρθε αυτή η ιδέα αλλά εδώ στο σπίτι μας δεν μπήκε ποτέ κανένας κλέφτης.
-Μαμά μην λες ψέματα, (αντιδρά ο Μανώλης) δίκιο έχει ο Τζανής. Μας έκλεψαν. Εσυ όταν περνούσαμε έξω από το γραφείο του μπαμπά μας και σου είπαμε να πάμε πάνω δεν μας είπες ότι δεν μπορούμε να πάμε γιατί τώρα το πήρε ο Θείος; Του μπαμπά μας δεν ήταν; Εμάς δεν μας είχε πει πριν πεθάνει ο μπαμπάς ότι μόλις μεγαλώσουμε θα γίνουμε δικηγόροι και θα μας το δώσει; Γιατί μας το πήρε ο θείος;
-Να μην σας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Να σας νοιάζει τι κάνετε εσείς. Αυτό θα καθορίσει αν θα γίνετε καλύτεροι ή χειρότεροι άνθρωποι.
-Τι λες ρε μαμά ; Να μην μας νοιάζει που μας τα πήραν όλα; Του μπαμπά μας δεν ήταν;
-Επαναλαμβάνω: Να μην σας νοιάζει. Για όλους έρχεται η ώρα της δικαιοσύνης. Αυτά όμως είναι πράγματα που αφορούν τους μεγάλους. Εσείς είσαστε φτιαγμένοι για πράγματα που σας κάνουν σπουδαίους, όχι για πράγματα που θα σας κάνουν μικρούς, κακούς και ασήμαντους.
-Δηλαδή;
-Όταν μεγαλώσετε να γίνεται ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Άνθρωποι δίκαιοι & έντιμοι. Και αφού λέτε ότι η «Αννούλα» σας μοιάζει να κάνετε ότι έκανε και εκείνη.
– Τι εννοείς; Τι να κάνουμε;
-Τι λέει παρακάτω το παραμύθι; Ασχολήθηκε με τους κλέφτες η Άννα;
-Όχι.
-Τι έκανε;
-Πήγε την επόμενη ημέρα στους αγώνες και πήρε το χρυσό μετάλλιο.
-Αυτό λοιπόν θα κάνετε και εσείς. Δεν θα κοιτάτε πίσω. Μπροστά θα κοιτάτε στη ζωη σας και θα ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ. Και θα είσαστε οι Ολυμπιονίκες της δικής σας ζωης. Και κάθε μέρα από εδώ και πέρα δεν θα κοιτάμε στο παρελθόν, ούτε θα μοιρολογούμε για ότι χάσαμε, μα θα ονειρευόμαστε ότι θα κερδίσουμε με την αξία μας σε αυτή τη ζωη και θα είναι δικό μας. ΜΟΝΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Και κανείς δεν θα μπορεί να μας το “κλέψει” ξανά. Θυμόσαστε το «ΑΝ» του Κίπλινκ; Σας έχω πει να του ρίχνετε κάθε μέρα μια ματιά. Το κοιτάτε καθόλου;
– Τζανή τη βάψαμε. Πάλι για το ποίημα θα μας πεί.
-Χα χα χα το θυμόσαστε; «Αν όσα αποχτήσεις μπορείς….
-Ναι ρε μαμά το θυμάμαι. Αν όσα αποχτήσεις μπορείς σε ένα σορό μαζί να τα μαζέψεις και να τα χάσεις κι απ’ αρχής ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι» Σωστά;
-Σωστά. Παρακάτω τι λέει;
-Ρε μαμά…
-Τι λέει;
– «Και να μην βγάλεις και μιλιά γι αυτό τον ξαφνικό χαμό σου»
-Αυτό ακριβώς. Δεν θα κοιτάμε σε αυτά που χάσαμε αλλά σε αυτά που θα κερδίσουμε σαν άνθρωποι πρώτα. Ο Εσωτερικός πλούτος είναι ο στόχος. Να το θυμόσαστε αυτό τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. Σας το έχω ξαναπεί από εδώ και πέρα θα είμαστε δυνατοί οι τρείς μας & θα κοιτάμε στο μέλλον.Απο εδώ και πέρα θα μου φέρνετε κάθε μέρα και από ένα χρυσό μετάλλιο στο σπίτι. Χρυσό στα χαμόγελα, χρυσό στις ελπίδες, χρυσό στην υπευθυνότητα, χρυσό στη δύναμη ψυχής, χρυσό στην ευγένεια , χρυσό στην ευαισθησία και πάνω από όλα χρυσό στα όνειρα. Να τολμάτε να κάνετε όνειρα όμορφα και θα τα πραγματοποιήσετε όλα. Σας το υπόσχομαι ότι θα τα πραγματοποιήσετε γιατί θα είμαι δίπλα σας πάντα να ποτίζω με αγάπη όλα σας τα όνειρα. Μόνο να θυμόσαστε ετούτο: Όπως και αν μας τα φέρνει η ζωη εμείς θα παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
-Ωραία μαμά (επιμένει ο Τζανής) εγώ τώρα ονειρεύομαι να γνωρίσω την Αννούλα και να ξαναδώ τον κύριο Νίκο.
Ανυποχώρητα τα παιδιά στο αίτημά τους και όπως ήταν φυσικό έπρεπε να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου, να είμαι συμπαραστάτης τους σε όλα τους τα όνειρα. Την επόμενη το πρωί τα πήγα στο σχολείο & μόλις επέστρεψα κίνησα γη και ουρανό να βρω το τηλέφωνό της. Σε μια ώρα με την βοήθεια του αδελφού μου είχα το τηλέφωνό της. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το βρω. Την πήρα και μιλήσαμε. Τα χέρια μου έτρεμαν και ήταν αμφίβολο αν θα καταδεχόταν καν να με ακούσει. Υποδέχθηκε με ζωηρό ενθουσιασμό το αίτημα των παιδιών μου και εκεί που έχω μείνει αποσβολωμένη με την ευγένειά της και την τρυφερότητά της, την ακούω να λέει στον άντρα της:
– Νίκο, πότε μπορούμε να κανονίσουμε να μας ανοίξουν το στάδιο για να πάω εκεί με τα παιδιά;
Κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια. Παύση μερικών δευτερολέπτων και καταλαβαίνει αμέσως την αμηχανία μου.
-Ξέρεις, μπορώ να συναντηθούμε & κάπου έξω, αλλά νομίζω πως για τα παιδιά θα ήταν καλύτερα εκεί που έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες για να τους δείξω και κάποια πράγματα.
Εγώ δεν μπορούσα πια να της μιλήσω. Τα μάτια μου έτρεχαν ασταμάτητα. Από την συγκίνηση και από τον θαυμασμό. Από την ευαισθησία που έδειξε και την άμεση ανταπόκριση. Οι άνθρωποι αυτό που έχουν μέσα στην ψυχή τους βγάζουν και με τα λόγια τους και με τις πράξεις. Αν έχεις κάτι καλό, μόνο καλό θα έχεις να δώσεις στον κόσμο γύρω σου. Αν μέσα σου δεν έχεις τίποτα καλό, σκορπίζεις γύρω σου την σάπια ψυχή σου και μολύνεις ζωές και ανθρώπους….
Κανονίσαμε ένα τηλεφωνικό ραντεβού για την επόμενη ημέρα μέχρι να φροντίσει για τις λεπτομέρειες με το στάδιο.
Τελικά η μεγάλη ημέρα έφτασε. Τα πόδια μου ήταν γεμάτα ενθουσιασμό και χαρά απερίγραπτη , τα μικρά παιδικά ματάκια τους έλαμπαν, η αγωνία είχε κορυφωθεί και ξαφνικά…..εμφανίζεται μπροστά μας η Βερούλη ! ! ! Λαμπερή , χαμογελαστή , και τρυφερή. Ανοίγει τα χέρια της, βάζει μέσα στη ζεστή αγκαλιά της τα παιδιά μου και χάνονται σαν αερικά οι τρεις τους μέσα στο στάδιο. Με γέλια, με ενθουσιασμό. Λες και ξεπηδούσαν φλόγες, λες και γέμισε ζωή ο κόσμος γύρω μας. Μια μικρή γιορτή είχε ήδη αρχίσει.
Μίλησαν ώρα πολύ. Τους έδειξε όλο το στάδιο, τους εξήγησε πως και που γινόταν το κάθε άθλημα. Όρους, κανονισμούς, που έπαιρνε θέση ο αθλητής και πως γινόταν το αγώνισμα, τι είναι το κάθε σημάδι που βλέπουν μέσα στο στάδιο & σε τι χρησιμεύει… ….τα πάντα τους είπε & με μεγάλη υπομονή. Έπρεπε κάποια στιγμή να κάτσουν. Τους μίλησε όχι μόνο για τον αθλητισμό αλλά και για τις αξίες που κουβαλάει μέσα του κάθε άνθρωπος που μπορούν να τον πάνε πολλά βήματα παραπέρα στη ζωή του. Τα παιδιά την ρώτησαν για τα μετάλλια που έχει πάρει και εκείνη τους είπε κάτι μαγικό: «Σημασία δεν έχουν τα μετάλια. Σημασία έχει ο αγώνας που δίνεις μέχρι να τα κερδίσεις».
Και όσο την κοιτούσα , όσο καθόμουν στο άδειο στάδιο και ερχόντουσαν στο μυαλό μου οι εικόνες εκείνης της εποχής που μαζί με το ακόντιό της εκτοξεύτηκε και μια ολόκληρη Ελλάδα νόμιζα πως έβλεπα ακόμα γεμάτο το στάδιο, νόμιζα πως άκουγα ξανά τις φωνές του κόσμου. Την λάμψη στα μάτια , τη σπίθα που σημαίνει ζωή. Κάτι που εύκολα ξεχάσαμε και παρασυρθήκαμε γρήγορα σε μια στείρα πραγματικότητα που δεν είναι ζωή. Μα εκείνη εκεί με την ίδια σπίθα στα μάτια, ίσως τώρα την έβλεπα και περισσότερο όμορφη. Λαμπερή, γεμάτη ζωη, σαν μικρό παιδί που έπαιζε και γελούσε με τα παιδιά μου. Πόσο απλόχερα μοίραζε αυτό που έχει μέσα την καρδιά της. Με πόση γενναιοδωρία και πόση αγάπη ! ! !
Αφήσαμε τα παιδιά στο τέλος να παίξουν και μιλήσαμε οι δυο μας. Πώς μιλάς με μια τέτοια γυναίκα; Είχε περάσει τόση ώρα & ακόμα αισθανόμουν ένα δέος. Την άφησα να μου μιλήσει εκείνη γιατί εγώ αν και ήθελα πολλά να την ρωτήσω δεν μπορούσα. Και τότε την θαύμασα ακόμα περισσότερο . Με ρωτούσε για τις συντάξεις χηρείας και έδειχνε έντονο ενδιαφέρον. Μου αποκάλυψε πως ο πρώην άντρας της ξαναπαντρεύτηκε αλλά έφυγε από τη ζωη και η γυναίκα του έμεινε χήρα. Ετσι εκείνη παλεύει & ενδιαφέρεται για τη γυναίκα του πρώην άντρα της αφού έμεινε μόνη της με τα παιδιά της. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ! ! ! Ποια γυναίκα κάνει κάτι τέτοιο; Την άκουγα να μου μιλάει και αναρωτιόμουν τί έχει μεγαλύτερη αξία; Το μετάλλιο που πήρε τότε ή το μετάλλιο που δικαιωματικά έχει κερδίσει σαν άνθρωπος; Που όμως δεν είναι χειροπιαστό αλλά σίγουρα το έχει κερδίσει. Μιλούσα με την Βερούλη που τόσο έχω θαυμάσει στη ζωη μου & γνώριζα κάτι μεγαλύτερο από τον μύθο, που έτσι κι αλλιώς θαύμαζα. Κάτι πιο μεγάλο, πιο σπουδαίο. Γνώριζα αλλιώτικα την ίδια γυναίκα και όσο περνούσε η ώρα, την θαύμαζα ακόμα περισσότερο. Την αγαπούσα ακόμα περισσότερο. Ήξερα μια πρωταθλήτρια και γνώρισα έναν ΑΝΘΡΩΠΟ !!!!
Φεύγοντας είπε κάτι σπουδαίο στα παιδιά μου.
-Να θυμόσαστε πως για τη μια φορά που θα κερδίσει κάποιος ένα μετάλλιο έχει χάσει πολλές φορές πριν….
Έτσι λοιπόν με το παιδικό πείσμα τους μπήκε η «Ανούλα» όπως την αποκαλούν τα παιδιά μου στη ζωη μας και μπήκαμε εμείς στη δική της ζωη. Στη ζώ μιας γυναίκας που στα δικά μου μάτια πήγε πολύ ψηλότερα από εκεί που μέχρι τώρα την είχα….εκτοξεύτηκε μαζί με το ακόντιό της και ακόμα πάει….
Μια γυναίκα σπουδαία, φωτεινή και ξεχωριστή !!!!!!
“Αννούλα” όπως σε αποκαλούν τα παιδιά μου , είσαι η ολυμπιονίκης της καρδιάς μας. Ευχαριστώ για τα υπέροχα μαθήματα ζωης που μας έδωσες και την αγάπη που τόσο απλόχερα μας χάρισες μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ για το ζεστό χαμόγελο και την τρυφερή αγκαλιά σου…»
Σοφία Φιλίππου