ΤΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΟΦΟΒΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

Η απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης να αθωώσει τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ο οποίος, όπως ο ίδιος τόνισε, θα χρησιμοποιούσε το όπλο του εναντίον των ομοφυλοφίλων, αφού πρώτα κάλεσε όλο τον κόσμο να φτύσει, να χλευάσει και να βάλει στο περιθώριο αυτούς του “ξεφτιλισμένους”, που αποτελούν εκτρώματα της φύσης, σύμφωνα με δικούς του χαρακτηρισμούς, με κάνει να ντρέπομαι ως Έλληνα πολίτη και ως Χριστιανό.
Γιατί και η μία και η άλλη, και η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία της Ελλάδας, αποτελούν πολύ σημαντικά πεδία αυτής της κοινωνίας. Οι αποφάσεις της μίας και τα λόγια και οι πράξεις της άλλης δεν εκπροσωπούν μόνο τα πρόσωπα που τις εκφράζουν και τις εφαρμόζουν, αλλά τους ίδιους του θεσμούς.
Σε μια εποχή που δίνεται ένας τέτοιος αδυσώπητος αγώνας εναντίον της βίας, σε κάθε της μορφής και γίνεται τόσος λόγος για τη μάστιγα του bullying στα σχολεία μας, η πρόταση της Εκκλησίας και η στήριξη της Δικαιοσύνης στις προτάσεις της είναι να πάρουμε όλοι από ένα όπλο, για να καθαρίσουμε μια και καλή από τους διαφορετικούς αυτού του κόσμου;
Αν κάτι είναι αυτό που εκτρέφει τη βία στις κοινωνίες μας είναι η αίσθηση που έχουμε για τη διαφορετικότητα. Είναι η φασιστική αντίληψη, πως ο,τιδήποτε δεν μας μοιάζει είναι κατώτερο ή ακόμα και εχθρικό. Είναι αυτό το κύμα μίσους, που θέλει να θάψει τον οποιοδήποτε για τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννήθηκε.
Δεν πιστεύω να υπάρχει ακόμα κάποιος, που εν έτει 2018, να πιστεύει, πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι κάτι που είναι γενετικά προδιαγεγραμμένο. Γιατί αν δεν είναι έτσι και κάποιος πιστεύει πως η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι θέμα επιλογής, τότε να μας πει πότε ακριβώς ο ίδιος στη ζωή του ΕΠΕΛΕΞΕ να είναι αμφιφυλόφιλος. Πότε δηλαδή, αν και του άρεσε εξίσου να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου, εκείνος αποφάσισε να επιλέγει μόνο άτομα του αντίθετου φύλου, επ’αγαθώ της κοινωνίας, βεβαίως-βεβαίως.
Αστεία πράγματα!
Καταστάσεις για αγρίους!
Συζητήσεις για αμόρφωτους!
Κανένας δεν μας ρώτησε πριν μας γεννήσει και κανένας δεν πήρε την άδεια μας πριν μας αποδώσει τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Αυτά είναι προίκα μας και χρέος μας είναι απλά και μόνο να τα χρησιμοποιούμε για το καλό όλων μας ή τουλάχιστον για το καλό το δικό μας, χωρίς να κάνουμε κακό στους άλλους.
Οι δηλώσεις Αμβρόσιου δεν έχουν σε τίποτα να διαφοροποιηθούν από τα εγκλήματα των μεγαλύτερων σφαγέων της ιστορίας. Νομίζετε πως οι τακτικές του Χίτλερ να καθαρίσει την ανθρωπότητα από τους τσιγγάνους, τους Εβραίους και τους ομοφυλόφιλους είναι κάτι διαφορετικό από το όπλο που ο ίδιος ο Ιεράρχης θα τραβούσε εναντίον των τελευταίων σήμερα;
Ωθούμε τα παιδιά να μιλήσουν δυνατά και με θάρρος για την οποιαδήποτε συμπεριφορά βίας τα αγγίζει και τα πληγώνει, ζητώντας βοήθεια και ξεσκεπάζοντας το πρόβλημα και αυτό γιατί, αν κάτι λειτουργεί ως προστατευτικό κουκούλι της βίας, αυτό είναι η μυστικότητα. Ο θύτης δεν μιλά, γιατί γνωρίζει πως κάνει κάτι κακό. Το θύμα όμως συνήθως δεν μιλά, όχι μόνο γιατί φοβάται, αλλά κυρίως γιατί ντρέπεται. Γιατί η περιθωριοποίηση τόσων χρόνων γύρω από ένα βασικό του χαρακτηριστικό, που αφορά μόνο σε εκείνον και σε κανέναν άλλο, τον έχει κάνει να πιστέψει πως εκείνος φταίει και πως δικαίως του συμβαίνουν, όσα του συμβαίνουν.
Και εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος.
Αν δηλαδή ένα παιδί σήμερα πήγαινε στην Εκκλησία να μιλήσει για το θέμα του σεξουαλικού του προσανατολισμού ή του bullying, που μπορεί να δέχτηκε εξαιτίας του, θα έπρεπε να περιμένει κάποιον με ένα όπλο να το σκοτώσει, για να καθαρίσει την κοινωνία από το μίασμα;
Το ξέρει ο “Κύριος” Αμβρόσιος -θα έπρεπε να μπορούσα να βάλω πολύ περισσότερα εισαγωγικά στη λέξη κύριος- ότι οι αυτοκτονίες είναι η τρίτη αιτία θανάτου στους εφήβους και αυτό έχει να κάνει κυρίως με το θέμα του bullying;
Γνωρίζει, ότι στα χρόνια του δημοτικού σχολείου η ενδοσχολική βία έχει να κάνει κυρίως με το θέμα της εμφάνισης, ενώ στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου κυρίως με το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού και εκεί τα πράγματα γίνονται πολύ άγρια;
Αν μπορούσαμε να ξαναφέρουμε στη ζωή τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, θα τον σκότωνε ο ίδιος δηλαδή αυτή τη φορά με το όπλο του;
Έχει διαβάσει πως η χώρα μας, η χώρα του Πλάτωνα, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη, η χώρα της δημοκρατίας και του φωτός, η χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων και της εκεχειρίας βρίσκεται στην 4η θέση της μάστιγας του bullying παγκόσμια;
Ο Χριστός μίλησε για αγάπη και στις ψυχές των περισσοτέρων ο Χριστός είναι αγάπη. Πού χωράει λοιπόν ένα όπλο στην αγάπη; Πόσο βλαύσφημα αναμάρτητος πρέπει να αισθάνεται κάποιος, για να τολμά να σηκώνει και να ρίχνει τη δική του πέτρα εναντίον ενός άλλου ανθρώπου; Πόσο μάλλον για ένα ζήτημα που δεν έχει καθόλου να κάνει με αμαρτία, αλλά για απλό ανθρώπινο δικαίωμα.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρέπει να πάρει θέση.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρέπει να βάλει στο απόλυτο περιθώριο πρόσωπα και φωνές σαν του Αμβρόσιου, γιατί η θέση του και ο λόγος του μπορούν να έχουν επιρροή στην κοινωνία μας. Δεν είναι απλά η θέση και ο λόγος ενός οποιουδήποτε περαστικού, που είδε φως και μπήκε, αλλά ενός Ιεράρχη, που εκπροσωπεί έναν θεσμό.
Θέση πρέπει να πάρουμε και όλοι μας. Από τον κάθε απλό πολίτη μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αυτής της χώρας, τον Πρωθυπουργό της, τον Υπουργό Δικαιοσύνης, τον Υπουργό Δημοσίας Τάξης, τον Υπουργό Παιδείας, τον Αρχιεπίσκοπο. Κάθε άνθρωπος που έχει μια προβεβλημένη θέση και ένα βήμα, από τον Τύπο μέχρι τους πνευματικούς ανθρώπους και από τους καλλιτέχνες μας μέχρι τους αθλητές μας, αλλά και κάθε απλός άνθρωπος με την δύναμη που έχει στο στενό του περιβάλλον πρέπει σήμερα να σηκωθεί και να φωνάξει δυνατά:
“ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ”
και τότε θα μετρήσουμε αν υπάρχουν τόσα πολλά όπλα για μας σκοτώσουν όλους.
Η στάση των πολλών πάντα βοηθά τους λίγους και η δύναμη των ισχυρών πάντα στηρίζει τις μειονότητες.
Έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη και σημασία να παλεύουν οι λευκοί για τα δικαιώματα των έγχρωμων, όπως και οι άντρες για τα δικαιώματα των γυναικών ή οι οικονομικά ισχυροί για αυτούς που πεινάνε, οι straight για τους gay.
Ζούμε σε μια εποχή που η βία επανακάμπτει. Πόλεμοι, απειλές για ολοκαυτώματα, επικίνδυνοι ηγέτες, τρομοκρατία, bullying στα σχολεία μας. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα δήλωση μίσους, μια ακόμα προτροπή θανάτου, ένα ακόμα βήμα προς τη δυστυχία και μάλιστα από δύο χώρους που θεωρητικά εκπροσωπούν το καλό: την Εκκλησία και την Δικαιοσύνη.
Ποιός θα μπορούσε λοιπόν σήμερα να αρνηθεί το πρόβλημα;
Ποιός θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια του;
Ποιός θα μπορούσε να ανεχτεί άλλο ένα ποτάμι αίματος;
Ποιός λοιπόν θα μπορούσε σήμερα να μην πει ότι είναι ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ;